بررسی رابطه میزان کورتیزول بزاقی با پریودنتیت متوسط تا شدید

 خلاصه:  سابقه و هدف: بیماریهای پریودنتال از شایع ترین بیماری های حفره دهان هستند. هدف از این تحقیق بررسی رابطه میزان کورتیزول بزاق با بیماری پریودنتیت متوسط تا شدید در مراجعه کنندگان به بخش تشخیص دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران در سال 1390 بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مورد- شاهدی بود.30 بیمار مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید به عنوان گروه مورد و 30 فرد سالم در گروه شاهد قرار گرفتند .این افراد به تست مقیاس بیمارستانی اضطراب و افسردگی (HAD Scale) پاسخ دادند، همچنین شاخص های پریودنتال از جمله کنترل پلاک (PI) عمق پاکت (PPD) و میزان ازدست رفتن چسبندگی کلینیکی (CAL) سنجیده شد. یک سی سی نمونه بزاق هر بیمار جمع آوری و میزان کورتیزول بزاق آن به روش ELISA بررسی گردید. بیماران در هر گروه از لحاظ عوامل مداخله گر مشابه سازی شدند و جهت بررسی یافته ها از آزمون کای دو و odd's Ratio استفاده شد. رابطه بین نتایج تست HAD و میزان کورتیزول بزاقی با استفاده از ضریب همبستگی Pearson بررسی شد. یافته‌ها: میزان سن در گروه مورد 92/7 ± 77/41 و در گروه شاهد 94/7 ± 73/40 بود. میزان امتیاز آزمون HAD در گروه مورد 10/6± 07/14 و در گروه شاهد24/4 ± 27/11 بود و ارتباطی بین وضعیت استرس- افسردگی با میزان کورتیزول مشاهد نشد. (7/0>p) و (01/0 =r). نقطه برش میزان کورتیزول بزاقی با روش منحنی ROC به میزان 7/5 نانو گرم بر میلی لیتر بدست آمد.17 نفر  (7/56 درصد) از افراد گروه مورد و 4 نفر(3/13 درصد)  از گروه شاهد کورتیزول بزاقی بیش از نقطه برش داشتند و تفاوت بین دو گروه معنی­دار نبود. (0005/0>P)   نتیجه گیری: بنظر می رسد بین میزان کورتیزول بزاقی و بیماری پریودنتیت متوسط تا شدید ارتباط وجود دارد،  تحقیقات همگروهی و یا تجربی در این زمینه توصیه می­شود.